دوره 10، شماره 4 - ( 1389 )                   جلد 10 شماره 4 صفحات 32-25 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:

Goddossi1 P, sherzadi A. Effect of Restraint in Plastic Shrinkage and Settlement of Repair Materials Based on Self-consolidating Concrete. MCEJ 2010; 10 (4) :25-32
URL: http://mcej.modares.ac.ir/article-16-4852-fa.html
قدوسی پرویز، شیرزادی جاوید علی اکبر شیرزادی جاوید. تأثیر قید در جمع شدگی و نشست خمیری مصالح تعمیری بر پایه بتن خودمتراکم. مهندسی عمران مدرس. 1389; 10 (4) :25-32

URL: http://mcej.modares.ac.ir/article-16-4852-fa.html


1- دانشگاه علم و صنعت
چکیده:   (9999 مشاهده)
چکیده- جمع شدگی خمیری، در زمانی که بتن حالت خمیری دارد رخ می دهد. در این زمان اگر بتن آزادانه جمع شود ، ه یچ ترکی در آن به وجود نمی آید اما در تعمیر سازه های بتنی، سطح بتن پایه زبر است و به علت این زبری، بتن تعمی ری، تحت شر ایط مقید قرار دارد و به دلیل توسعه تنش کششی در بتن تعمیری، احتمال ترک خوردگی بتن بسیار زیاد است. در این تحقیق 4 نوع بتن حاوی میکروسیلیس و ،SS حاوی میکروسیلیس که ،S تعمیری ارزیابی می شود که عبارتند از بتن خودمتراکم ساده، که در این تحقیق نامیده شده اند. برای بررس ی زبری های متفاوت SSLF و حاوی میکروسیلیس، لاتکس و الیاف که SSL لاتکس استایرن بوتادین که روی سطح بتن پایه، شیارهایی با مقطع نیم دایره با درجات قید (شاخص قید) مختلف در هر دو جهت سطح ایجاد شده است . بتن تعمیری پس از ریخته شدن روی بتن پای ه درون اتاقک باد و گرما قرار گرفته است و جمع شدگی و نشست و پارامتر های ترک خوردگی اندازه گیری شده است. نتایج نشان می دهد. بتن حاوی الیاف و لاتکس، کم ترین مقدار نشست و جمع شدگی خمی ری را نشان می دهد. کم ترین مساحت ترک و بیش ترین زمان مشاهده اولین ترک مربوط به بتن نوع لاتکس است . هم چنین کرنش جمع شدگی و نشست بتن خودمتراکم ساده و بتن حاوی میکروسیلیس حدوداً دو برابر بتن حاوی لاتکس و الیاف است
متن کامل [PDF 1347 kb]   (4008 دریافت)    

دریافت: 1388/12/15 | پذیرش: 1389/7/7 | انتشار: 1389/12/11

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.