در سال­های اخیر با استفاده بیش از حد سیمان باعث تولید بی رویه گازهای گلخانه‌ای شده که یکی از عواقب آن گرمایش زمین بوده است. این اثرات مخرب باعث شد تا توجه بیشتر به استفاده بهینه از منابع، مواد پوزولانی و ضایعات گردد، در همین راستا استفاده از سرباره کوره آهن گدازی  و دوده سیلیسی در صنایع مختلف از ‌جمله روسازی راه به ‌عنوان یک راه‌حل مطرح بوده است. استفاده از بتن سرباره قلیا فعال(ژئوپلیمری) با جایگزینی دوده سیلیسی بجای سیلیس موجود در سیلیکات سدیم  و جایگزینی بجای سرباره علاوه بر مصرف مصالح ضایعاتی، این امکان را فراهم می‌کند تا بتوان مقاومت و دوام روکش‌های بتنی افزایش یابد. با جایگزینی دوده سیلیسی بجای سرباره مقاومت و دوام بتن کاهش می­یابد، اما با جایگزین دوده سیلیسی به جای سیلیس موجود در سیلیکات سدیم مقاومت و دوام افزایش می­یابد. با جایگزینی 30% دوده سیلیسی بجای سیلیس موجود در سیلیکات سدیم، افزایش مقاومت فشاری به مقدار %8/43، افزایش مقاومت خمشی نیز به مقدار %9/58، افزایش دوام در برابر چرخه یخ زدن و آب شدن به میزان %2/78، افزایش دوام در برابر سولفات سدیم به میزان %1/57، افزایش دوام در برابر سولفات منیزیم به میزان %1/54 و کاهش ضخامت دال روسازی به میزان %8/20 نسبت به بتن سیمانی را بدنبال داشته است.

واژه‌های کلیدی: روسازی بتنی سرباره فعال شده قلیایی حاوی دوده سیلیسی دوام ذوب و یخ حملات سولفات

متن کامل [PDF 699 kb]   (3335 دریافت)