روش ضرایب بار و مقاومت (حالت حدی) که چند سالی است در مبحث نهم مقررات ملی ساختمان (آیین‌نامه طراحی سازه‌های فولادی) به‌عنوان روش اصلی شناخته می‌شود، با ویرایش چهارم آیین‌نامه 2800 به لحاظ ماهیت هماهنگ است. هدف از این پژوهش، ارزیابی احتمالاتی ضوابط قاب‌های خمشی فولادی با شکل‌پذیری متوسط و ویژه، طراحی‌شده به روش حالت حدی آیین‌نامه ایران (مبحث دهم) و مقایسه آن با قاب‌های طراحی‌شده به روش تنش مجاز در مناطق حوزه نزدیک به گسل با استفاده از تحلیل دینامیکی افزاینده (IDA)‌ و منحنی‌های شکنندگی است. از بهترین و جدیدترین روش‌های ارزیابی عملکرد لرزه‌ای ساختمان‌ها، استفاده از تحلیل دینامیکی افزاینده (IDA) و استخراج منحنی‌های شکنندگی است که رفتار جامعی از سازه را در محدوده خطی تا غیرخطی نمایش می‌دهد. نتایج حاصل از تحلیل‌ها حاکی از این است که سازه‌های طراحی‌شده به روش حدی در ناحیه خطی دارای شیب بیشتری هستند که نشان‌دهنده رفتار سخت‌ و تردتر آن‌ها می‌باشد. مقایسه مقادیر میانه توابع شکنندگی سازه‌های طراحی‌شده به دو روش نشان می‌دهد که در همه سازه‌ها در هیچ‌یک از سطوح عملکرد، روش حالت حدی وضعیت بهتری ندارد. به‌طور خلاصه، روش تنش مجاز منجر به افزایش (بهبود) میانه تابع شکنندگی تا 11% برای سازه‌های مختلف در سطوح عملکرد مختلف شده است.

واژه‌های کلیدی: تحلیل دینامیکی افزاینده (IDA)، منحنی‌های شکنندگی، طراحی به روش حالت حدی، قاب خمشی فولادی، زلزله نزدیک به گسل

متن کامل [PDF 932 kb]   (2890 دریافت)