یکی از راهکارهای مناسب جهت رفع گلوگاههای ظرفیتی شبکه ریلی، برقی‌سازی است. با این حال، برقی‌سازی یک محور به صورت مجزا و بدون فراهم نمودن ظرفیت کافی و زیرساخت‌های لازم در نقاط مختلف شبکه، ممکن است نتواند جذب تقاضای ریلی شبکه را به نحو قابل قبول افزایش دهد. در این صورت، پروژه برقی‌سازی از نظر اقتصادی توجیه‌پذیر نخواهد بود. هدف از پژوهش حاضر، ارائه الگوریتمی است که مشخص نماید اصلاحات ظرفیتی در کدام نقاط شبکه ریلی بایستی انجام شود تا برقی-سازی یک محور ریلی از نظر اقتصادی توجیه‌پذیر باشد. محور ریلی مورد نظر در این پژوهش جهت برقی‌سازی، محور ریلی ناحیه شمال ایران است. این محور، دارای پتانسیل بالا در جذب بار ریلی می‌باشد. در این پژوهش، سناریوهای مختلفی در نظر گرفته شده‌اند و میزان افزایش جذب بار ریلی شبکه و نیز تحلیل اقتصادی هزینه-فایده، به عنوان مهمترین معیارهای مقایسه سناریوها لحاظ شده‌اند. نتایج حاکی است که برقی‌سازی محور ریلی مذکور، به تنهایی و بدون رفع گلوگاه‌های ظرفیتی موجود در سایر نواحی شبکه، از نظر اقتصادی توجیه‌پذیر نیست و قادر به جذب بار ریلی قابل توجهی نمی‌باشد. در حالی که با رفع برخی گلوگاههای شبکه همزمان با برقی‌سازی این محور ریلی می‌توان میزان جذب بار ناحیه شمال را تا حدود 4 میلیون تن افزایش داد. الگوریتم پیشنهادی در پژوهش حاضر، می‌تواند در تصمیم‌گیری پیرامون بایسته‌های اثربخشی پروژه‌های برقی‌سازی محورها، مورد استفاده کارشناسان و مدیران راه‌آهن قرار گیرد.

واژه‌های کلیدی: شبکه ریلی، برقی‌سازی، گلوگاههای ظرفیتی، تقاضای بار، تخصیص

متن کامل [PDF 924 kb]   (3055 دریافت)