تا کنون مطالعات متعددی بر روی خواص رئولوژی و زمان گیرش در مخلوط های با پایه سیمانی انجام پذیرفته است، لیکن ارتباط بین این دو مشخصه مهم تا کنون بررسی نگردیده است. لذا هدف از انجام این پژوهش بررسی ارتباط بین خواص رئولوژی و زمان گیرش در مخلوط های بتن خودتراکم می باشد. در این پژوهش شش طرح مخلوط بتن خودتراکم در نظر گرفته شد که در آنها اثر تغییر نسبت آب به سیمان، افزودنی دوده سیلیس و سرباره کوره آهن گدازی در نظر گرفته شد. در تعیین زمان گیرش از روش مقاومت الکتریکی استفاده گردیده و همچنین عملکرد این روش در تعیین خصوصیات رئولوژی مورد ارزیابی قرار گرفته است. از آنجایی که روش مقاومت الکتریکی در تعیین زمان گیرش فاقد استانداردی مدون می باشد، لذا به منظور راستی آزمایی نتایج از روش استاندارد مقاومت در برابر نفوذ بر اساس استاندارد  ASTM-C403 نیز استفاده شده است. در بخش بررسی خواص رئولوژی نیز بررسی ها در دو بخش کارایی و بررسی رئومتریک انجام گرفته است. از نتایج بدست آمده مشخص گردید که مخلوط هایی که دارای جریان پذیری بالاتری هستند، زمان گیرش کمتری را ثبت کرده اند. همچنین مشخص شد که مخلوط های بتنی که تنش جاری (استاتیکی و دینامیکی) بالاتری دارند، زمان گیرش کوتاه تری را ثبت نموده اند.  بدین ترتیب با روابط بدست آمده ارتباط این دو متغیر مهم( خواص رئولوژی و زمان گیرش )ارزیابی گردید.

واژه‌های کلیدی: زمان گیرش، رئولوژی، کارایی، مقاومت الکتریکی، بتن خود تراکم

متن کامل [PDF 1175 kb]   (3569 دریافت)