دوره 22، شماره 2 - ( 1401 )                   جلد 22 شماره 2 صفحات 271-261 | برگشت به فهرست نسخه ها


XML English Abstract Print


Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:

Soltani-Jigheh H, Abri A, Asadiyan Tarakomeh A. Effect of polyester polymer resin on Atterberg Limits and Unconfined Strength of Bentonite Soil. MCEJ 2022; 22 (2) :261-271
URL: http://mcej.modares.ac.ir/article-16-27017-fa.html
سلطانی جیقه حسین، ابری عبدالرضا، اسدیان تراکمه آیت. تأثیر ماده پلیمری رزین پلی‌استر بر حدود اتربرگ و مقاومت تک ‌محوری خاک‌ بنتونیت. مهندسی عمران مدرس. 1401; 22 (2) :261-271

URL: http://mcej.modares.ac.ir/article-16-27017-fa.html


1- دانشگاه شهید مدنی آذربایجان ، hsoltani@azaruniv.ac.ir
2- دانشگاه شهید مدنی آذربایجان
چکیده:   (652 مشاهده)
افزودنی‌های متداول در تثبیت خاک‌های مسئله‌دار، سیمان، آهک و غیره می‌باشند که عمدتاً پرهزینه‌ و دارای مضررات زیست‌محیطی هستند. از جمله راهکارهای جدید جایگزین کردن آنها با افزودنی‌های جدید مانند پلیمرها می‌باشد. در این تحقیق، اثر رزین پلیمری پلی‌استر بر ویژگی‌های فیزیکی و مکانیکی خاک ریزدانه بنتونیت با خمیری بالا با انجام آزمایش‌های حدود اتربرگ و  تک‌محوری فشاری بررسی شد. نتایج نشان می‌دهند که افزودن مقادیر مختلف رزین پلیمری پلی‌استر‌ موجب کاهش حد روانی، افزایش حد خمیری و به تبع آن کاهش دامنه خمیری خاک بنتونیت می‌گردد. همچنین این افزودنی مقاومت تک‌محوری خاک را چند برابر بهبود بخشیده و سبب کاهش تغییرشکل‌پذیری آن شده است. زیاد شدن مدت زمان عمل‌آوری سبب بهبود هرچه بیشتر این ویژگی‌ها نیز می‌شود. تحلیل تصاویر میکروسکوپ الکترونی، آنالیز XRD  و طیف‌سنجی FT-IR حاکی از آن است که این ماده در بین لایه‌های ساختار خاک نفوذ کرده و با ایجاد برهم‌کنش مؤثر باعث نزدیک شدن و چسبیدن لایه‌ها به یکدیگر شده و با جذب آب کمتر موجب بهبود ویژگی‌های خمیری و مقاومتی خاک شده است.
متن کامل [PDF 1002 kb]   (702 دریافت)    
نوع مقاله: پژوهشی اصیل (کامل) | موضوع مقاله: ژئوتکنیک
دریافت: 1397/8/18 | پذیرش: 1399/3/21 | انتشار: 1401/11/10

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA

ارسال پیام به نویسنده مسئول


بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.